Arkamdan gelen ayak seslerini duyabiliyordum. Yanılmadıysam üç top sesi duyuldu. Sırt çantamla koşmak zor oluyordu. İçinde ne olduğunu düşünmeden edemedim. Su? Yiyecek? Her adımda biraz daha ağırlaşıyordu sanki. Koştum. Bacaklarım uyuşana kadar koştum. Yaprak hışırtılarını duyabiliyordum. Hava rüzgarlıydı. Saçlarım gözümün önüne geliyor, görüş açımı etkiliyordu. Etrafta ağaçlardan başka yaşam belirtisi yoktu. Ayak sesleri daha çok yaklaştı. İki kişiydiler, ya da üç. Yayıma uzanmaya çalıştım. Beceremedim. Bir top sesi daha duyuldu. Sanki her şey susmuş, bu anı bekliyordu. Benim ölüm anımı...
O an ilk kez ailemi düşündüm. Annemi, kardeşimi, babamı... Babam bir Avox'tu. En çok onu düşündüm. Ve onu son gördüğümde söylediği şeyi: ''Unutma Maria, umut... Umut bir lanettir.'' 16 seneki hayatım boyunca bunları hiç düşünmemiştim. Ölmeyi delicesine isterken bile. Hiç. Ama aileler böyleydi, 'arkadaş' sandığınız herkes gidince, geriye kalandır. Herkes gitti, onlar kaldı. Bir hafta öncesini anımsadım.
''Mutlu Açlık Oyunları!''
Kimse alkışlamamıştı ama herkesin heyecanı gözünden okunabiliyordu. Uzun ve ojeli tırnaklarıyla bir kağıt çekti. Bir de kendi ellerime baktım. Topraklıydılar. Herkes nefeslerini tutmuştu. İki kelime iki kişinin hayatını sonsuza kadar değiştirecekti. O an hayatımda geçirdiğim en uzun beş saniyeydi. Bir içgüdüyle, adımı aynı sırada söyledik:
''Maria Puder!''
Bütün gözler bana çevrilmişti. Çoğunda acıma, bazılarında endişe vardı. Ben hiç endişelenmedim. Sanki yıllardır bunu yaşıyormuş gibi sahneye ilerledim. Annem ''iyi düşünürsen, başına iyi şeyler gelir'' demişti. Ne büyük yanılgıymış. Barış muhafızları yanımdaydı, -hoş- kaçacak değildim.kaçmak aklımdan bile geçmiyordu. Belli belirsiz gülümsedim. Sahneye çıktım. Sahip olduğum tek elbise de üstümdeydi. Eskimiş kumaşlardan yapılmıştı. Bir de sunucuya baktım. O an ikinci kez intikam yeminimi ettim. Hayatım pahasına da olsa haksızlığa boyun eğmeyecektim. Ağlama sesini duyabiliyordum. Bu ses anneme aitti. Annemi ağlarken yalnızca iki kez görmüştüm, bu sondu. Bir daha görmeyecektim.
''...ve şimdi erkekler...''
Bir anda her şey karardı. Şimdiye döndüm. Yere düştüğümü toz tadından anladım. Dizlerim acıyordu, belki de kanıyordu. Ani refleksle elimi koyduğumda hiçbir şey yoktu. Hiçbir şey... Acı da yoktu. Ayak sesleri daha da yaklaştı. Ensemdeki nefes alış verişleri duyabiliyordum.
''Demek burdasın...''
Ses tanıdıktı. Bir haraca ait değildi. Bu ses annemindi...
''Sence kırmızı vazo mu daha iyi, mavi mi? Bak, bu papatyalar buraya çok yakıştı. Maria?''
Gözlerimi açtığımda yeni evimdeydim. Galipler köyü... Annem ve kardeşim benden bir yanıt bekliyordu. Onlara hala geçmişi unutamadığımı nasıl söylerdim? Hala kabuslarımda çocukları öldürdüğümü nasıl söylerdim? Kafa salladım. Bir şeyler mırıldandım. Kendimi buraya ait hissetmiyordum. Gözlerimi süslü bir yatakta açmak istemiyordum. Kardeşimin ekmek almasını istemiyordum. Ben kendi bileğimin hakkıyla kazanacağım şeyler istiyordum. Can alarak değil, çalışarak bolluk istiyordum.
''Maria... İyi misin?''
Her zamanki yalanı söyledim.
''İyiyim anne, sadece biraz yorgunum...
Dışarı çıktım. Yağmur çiseliyordu. Ceketimin kapşonunu çektim. Saçımdaki iğrenç süslü tokları çıkardım. Saçlarımın bu rengine hala alışamamıştım. Dolaşan, koyu kahve saçlarımı özlemiştim. Ensemdeki o yaraya dokundum. Oyunlar sırasında hala ilk günkü gibi olan tek anı o yarayı alışımdı... O acıyı asla unutamazdım. Sonsuza kadar benimle kalacaktı.
''Hey! Bayan... ''
Uzaktan tanıdık bir ses duydum. Çok uzaklardan. Sanki rüzgar, sesi taşımıştı. Her adımda çığlıkları duyabiliyordum. Yaşamak için yalvarışları, iniltileri... Şimdi her yer yanık kokuyordu, görüşüm bulanıklaşmıştı. Bana doğru gelen Barış Muhafızlarını görebiliyordum.
''Yasak yerde ne işiniz var?''
Bu sesin sahibini tanıyordum. Onun ''Süreniz doldu'' demesini çok daha iyi hatırlıyordum. Beni annemden, kardeşimden ayırmıştı. Sadece somut olarak, yoksa hala suçlu Capitol'dü.
''Atölyelerde büyük çaplı bir yangın var. Burada olmamanız gerekirdi. Lütfen beni takip edin. [/align]
Başlamıştı. İntikamımın ilk aşaması başarıyla tamamlanmıştı.
Konu: Maria 
Salı Mayıs 15, 2012 2:51 pm
